خوشحال ،اری راضی ،نه

دیروز تو ماشین و در حین رانندگی به یه اهنگ خارجی گوش می دادم ، خواننده مرتب این جمله را تکرار می کرد:

enough is good  but is not enough

به متن شعر و اهنگ کاری ندارم ولی به نظرم این جمله خوبی امد .

به این فکر کردم چند نفر از ما از شرایطمون رضایت کامل داریم و حتی اگر واقعی هم راضی نباشیم زبونی مرتب تکرار می کنیم :خدا را شکر همه چیز خوبه و راضیم به رضای خدا .

نه که شکرگزاری و خوشحال بودن از خود بد باشه نه اتفاقأ خیلی هم خوب و ارامش بخشه حرف من باورهای محدود کننده است .

باورهایی که که یه جورهایی از بچگی به ما چسبیدن و تو همه راه زندگی دنبالمون اومدن .

اگر شرایط مالی خوبی نداریم ،اگر شغل ،ماشین ،خونه و امکانات مادی دلخواهمون را نداریم خدا را شکر چهارستون بدنمون که سالمه و مثل فلانی و بهمانی بیمار و ناتوان نیستیم و بچه معلول نداریم .

اصلأ خدا خواسته ما تو این سطح زندگی کنیم و نصیب و قسمت ما از دنیا همینقدر بوده پس به سهممون راضی باشیم و خدا را شکر کنیم خیلی وقت ها از والدینمون شنیدیم که یه لقمه نون بخور و شب راحت سر رو بالش بزار ، پول زیاد فقط دردسر می یاره و هر چی بیشتر داشته باشی ارامش کمتری خواهی داشت .

پس راضی باش به همین که خدا تو تقدیرت قرار داده و با همین فرمون برو جلو .

ولی قبول کنیم این رضایت فقط یک حرکت بازدارنده و محدود کننده است و خیلی ساده جلوی پیشرفت ما را می گیره .

ذهن ناخوداگاه ما قانع می شه همین اندازه که داریم برامون بسه و نه تنها دنبال پیدا کردن موقعیت های تازه برامون نمی گرده بلکه جلوی پیش امدن انها را هم می گیره چون خیال می کنه موقعیت های جدید پیشرفت برامون دردسر درست می کنند.

پس بیاییم تو زندگی با خودمون ،شرایطمون ،موقعیت اجتماعی و کاری مون خوشحال باشیم ولی راضی نباشیم و قبول کنیم این دنیای بزرگ پر از موقعیت های عالی برای رسیدن به موفقیت های عالی است به شرطی که از جامون بلند بشیم و دنبالشون بگردیم و انها را به چنگ بیاریم .

برای حرکت به سوی انها خودمون را مجهز به دو بال روحیه و باور کنیم فکرهای محدود کننده را دور بریزیم ، از انچه الان هستیم راضی نباشیم قدم های اول را برداریم ، قدم های تندتر برداریم و در نهایت اوج بگیریم و در اسمان موفقیت پروازی با شکوه داشته باشیم.