تاحالا به این فکر کرده اید که با ماندن در منطقه امن زندگی، با خطر نکردن و عدم حرکت از ترس پیش آمدن اتفاق های پیش رو تمام فرصت های زندگی را از دست می دهیم، درجای خود باقی مانده و رشد نمی کنیم.
اگر حرکت نکنیم اگر جلو نرویم کم کم و بتدریج کوچک می شویم، آب می شویم درست مثل عضله ای که در اثر شکستگی استخوان مدت ها در گچ بی حرکت مانده است و اصطلاحا” می گوییم آب شده است لاغر و کوچک شده است و برای برگشت به حالت اول نیاز به جلسه های فیزیوتراپی دارد.
پس برای اینکه رشد کنیم بزرگ شویم یا حداقل اینکه کوچکتر از این که هستیم نشیم برخیزیم و بر بالن زندگی سوار شویم حتی اگر اینکار ریسک سقوط داشته باشد.
ولی ارزش دیدن مناظر زیبا از بالا و نظاره کردن غروب یا طلوع خورشید از مسافت نزدیکتر آنقدر عالیست که ارزش ریسک خطر کردن دارد.
پس قبول کنیم با خارج شدن از منطقه امن خود و کشف فرصت های تازه بزرگ می شویم و باور کنیم که خطر درجا ماندن راکد بودن بسیار جدی تر و مهم تر از خطر ریسک کردن است.
پس قبول کنیم با خارج شدن از منطقه امن خود و کشف فرصت های تازه بزرگ می شویم و باور کنیم که خطر درجا ماندن راکد بودن بسیار جدی تر و مهم تر از خطر ریسک کردن است.
آخرین دیدگاه‌ها