چند سال پیش در هفته محیط زیست به فکر برپایی یک نمایشگاه در مدرسه ای که مشغول به کار بودم افتادم . با توجه به درسی که تدریس می کردم “شیمی” عنوان نمایشگاه را دست سازه های بازیافتی گذاشتم و از بچه ها خواستم با دقت به دور و بر خود نگاه کنند و چیزهای به درد نخور و دور انداختنی را جمع اوری کنند و تلاش کنند با انها وسایلی کاربردی بسازند . خوب بچه ها با شوق و ذوق شروع کردند و مرتب به من گزارش می دادند و از روند کار صحبت می کردند . تا روز قبل از افتتاحیه از مدیر دبیرستان اجازه گرفتیم بعد از تعطیل شدن مدرسه وسایل اماده شده را در سالن نمایشگاه بچینیم . تقریبا در جریان همه دست سازه ها بودم و بچه ها خیلی خوب کار کرده بودند . دیگه اخرهای کار بود و بیشتر وسیله ها سر جای خودشان قرار گرفته بود . همه خوشحال بودیم و بچه ها با غرور به دست سازه هایشان نگاه می کردند ودر باره کارهای دوستانشان نظر می دادند. کم کم اماده می شدیم جمع و جور کنیم و بریم که صدای صحبت کردن سرایدار مدرسه را شنیدم البته به نظر بیشتر داشت دعوا می کرد تا حرف بزنه . به حیاط رفتم ببینم چه خبره ! سرایدار داشت با اقایی که سوار موتور بود و بسته بزرگی پشت سرش قرار گرفته بود حرف می زد و می گفت : من اجازه ندارم تو و موتورت را به حیاط راه بدهم خانم معلم و بچه ها هم همین الان ها دیگه دارند می روند . انقدر مشغول مجادله این دو تا بودم که اصلا ندیدم ترک موتور هم کسی هست نادیا یکی از بچه های دهم تجربی خیلی خیلی اروم و البته در خود فرو رفته و یه جورهایی کوچولو شده پشت بسته بزرگ نشسته بود. از سرایدار خواستم ساکت بماند و رو به نادیا پرسیدم موضوع چیه ؟ با خجالت گفت : خانم من هم دست سازه اوردم ایناهاش اینه و به بسته بزرگ اشاره کرد . مرد موتور سوار پدر نادیا بود و اولین بار بود او را می دیدم. راستش نادیا یکی از ضعیف ترین دانش اموزان من بود و در اخرین نیمکت کلاس تنها می نشست دوست چندانی نداشت و همیشه خیلی ساکت و کم حرف بود و حتی به من نگفت می خواهد در نمایشگاه شرکت کند. به هر حال سرایدار را مجاب کردم اجازه بده موتور داخل حیاط بیاید و بسته بزرگ را داخل سالن بردیم . روزنامه های دور بسته را باز کردیم و بعد لحظه عجیبی بود همه از دیدن چیزی که پشت ان همه روزنامه پنهان شده بود شگفت زده بودیم. نادیا با کمک کلی وسایل به درد نخور و دور ریختنی مث میخ ای کج و کوله شده سیم های ظرفشویی پاره پیچ های دور ریختنی و کلی وسایل فلزی از رده خارج شده دیگر شاهکار افریده بود. منظره یک ایستگاه راه اهن با قطاری که در گذر از پیچی نفسگیر به ایستگاه نزدیک می شد. فوق العاده بود و خوب تعجب برانگیز. پدر نادیا گوشه سالن ایستاده بود و هیچ نمی گفت . به هر حال نمایشگاه به خوبی برگزار شد و کارهای عرضه شده مورد استقبال و تشویق بسیار قرار گرفتند . همه چیز به خیر و خوشی پایان یافت. اما من نمی توانستم به سادگی از این تجربه نو برای خودم بگذرم . نادیا برای من تبدیل به معمایی بود که باید حلش می کردم و البته کار اسونی نبود او همچنان نسبت به درس و کلاس بی رغبت بود و حتی نوانستم والدینش را راضی کنم به مدرسه بیایند تا با انها صحبت کنم. ولی من دست بردار نبودم از این موضوع نمی شد به سادگی گذشت و با توجه به اینکه خودم با هنر نقاشی اشنا بودم اطمینان داشتم نادیا کسی است که به اسانی می تواند مرزهای خلاقیت و نو اوری را رد کرده و در عرصه هنرهای تجسمی جولانی موفقیت امیز و شکوهمند داشته باشد . خلاصه با تلاش و البته خیلی خودمانی و ساده بد پاپیچ خانواده نادیا شدن تا جایی که رفت و امدهایم به محل کار پدرش که به زحمت ان را پیدا کرده بودم مزاحمت تلقی می شد و حتی نهدبد به شکایت شدم توانستم خانواده را راضی کنم اجازه بدهد دخترشان در زمینه ای که استعداد دارد رشد کند و انها را مجاب کردم هنر هم می تواند سبب پیشرفت و درخشش فرد شده و زندگی و اینده عالی برایش رقم بزند . در نهایت نادیا راه خودش را پیدا کرد و با استعداد ذاتی و پشتکار و تلاش و البته باور به خود اکنون یکی از هنرمندان موفق و به نام هست و نمایشگاههای چیدمانش جایگاهی عالی در دنیای هنر دارد. و اما حرف امروز من و هدفم از بیان این خاطره چقدر پیش امده که ما به رویاها و ارزوهایمان مخصوصا در زمینه هنر تنها به عنوان حاشیه ای رنگی در کنار لبه های لباس زندگی واقعی نگاه کنیم. حاشیه ای که تجملی و به نوعی پول هدر دادن است و فقظ شاید لباسی را که به تن زندگی پوشانده ایم کمی زیباتر کند و هیچ اثر مثبت و قابل توجهی در کاربرد ان ندارد. و این بی رحمانه ترین و تحقیر امیز ترین نوع برخورد با رویاهای ما و مخصوصا استعدادهای هنری ماست. و باعث می شود این رویاها را در سایه پنهان کنیم و می ترسیم اشکار شدنشان برخورد نور با انها سبب شود متلاشی شوند و تصور می کنیم جایشان در سایه ذهن امن تر است و حداقل مورد تمسخر قرار نمی گیرند. وقتی با پدر نادیا صحبت می کردم و تلاش می کردم اجازه دهد دخترش تحصیلاتش رادر زمینه هنر ادامه دهد به من می گفت : بره نقاشی یاد بگیره که چی بشه ؟ یکی بدبخت تر از من ! کی تا حالا از هنر پول دراورده؟ فکر نون باش خانم معلم که خربزه ابه اون یه بار هم که قبول کردم کاردستی درست کنه اشتباه کردم اصلا غلط کردم . و این حرف ها شاید برای خیلی از ما اشنا باشد و حتی خودمان تجربه هایی اینچنینی داشته باشیم . خود من تا کنون بارها این نصیحت را شنیده ام که “اگر بخواهی همیشه در اسمان زندگی کنی هیچ وقت هیچی نصیبت نمی شود” ولی دلم می خواهد بگویم رویا و خیال اگر کنار باور باشند اگر پر پرواز داشته باشند غوغا می افرینند فرقی نمی کند رویاهای ما در اسمان هنر بال بزنند یا در هر زمینه دیگری جولان بدهند . مهم این است که انها را ببینیم و بگذاریم به اوج برسنند و به اوج برسانندمان بال پروازشان را نوازش کنیم عزیز بشماریم.
آخرین دیدگاه‌ها