این روزها مشغول مطالعه کتاب درمان شوپنهاور از اروین یالوم هستم .
کتاب جالبی است و خوب یالوم هم نویسنده مورد علاقه من است ،اما صحبت امروز من در باره این کتاب نیست و حتما در یک فرصت دیگه به معرفی ان می پردازم.
خواندن این کتاب من را کنجکاو کرد بیشتر از شوپنهاور بدانم و در باره اصول فکری او مطالعه کنم و در همین راستا به جمله جالبی از این فیلسوف قرن نوزدهم برخوردم.
حماقت بزرگی است که برای برنده شدن در بیرون ، به درون ببازیم.
این جمله کلی حرف داره برای گفتن نه؟
چند نفر از ما در مسابقه زندگی انقدر درگیر برنده شدن و تندتر دویدن از بقیه و نفر اول شدن هستیم که وقتی به خط پایان می رسیم متوجه می شویم اگرچه نفر اول شده ایم ولی انقدر به درون خود بی توجه بوده ایم ،انقدر از اصل خودمان غافل مانده ایم که دیگه حتی فریاد من را دریاب و من را ببین را هم نمی شنویم .
صورتکی که به صورت گذاشته بودیم و اکنون خسته و کلافه مان کرده انچنان به صورتمان چسبیده که دیگه اصلأ قابل برداشتن نیست چرا که زیر اون چیزی نمونده
و خلاصه کلام انقدر در حاشیه زندگی دویدیم که اصل ان را که وجود خودمان یا همان من ما باشد گم کردیم ،فراموش کردیم و از ان غافل شدیم و رفت که رفت .
و این بحث من را یاد حکایت پلیس و دزد انداخت :
پیرمردی با یک گاری پر از اشغال و پوشال هر روز از دروازه ای که پلیس به ظاهر زرنگی در ان نگهبانی می داد می گذشت .
و این اتفاق هر روز تکرار می شد .
پلیس به پیرمرد مشکوک شده بود و اطمینان داشت کاسه ای زیر نیم کاسه هست و در بار پیرمرد جنس ممنوعه ای پنهان شده و هر بار وقت زیادی را صرف گشتن بار او می کرد و جز مقداری اشغال و پوشال چیزی پیدا نمی کرد .
سال ها گذشت ، پلیس داستان ما بازنشست شد و پیرمرد فرتوت تر از ان که مثل سابق بار گاری را حمل کند و از دروازه بگذرد.
یک روز پلیس به دیدن پیرمرد رفت و از او واقعیت ماجرا را جویا شد .
پیرمرد خنده مجزونی گرد و گفت : امان از وقتی ما انقدر درگیر فرعیات می شویم که اصل زندگی را فراموش می کنیم.
تو ان روزها انقدر درگیر جستجو در اشغال های بار من بودی که نفهمیدی من هر بار یک گاری جدید از دروازه رد می کنم و انطرف ان را می فروشم ، کاری که در ان زمان غیرقانونی بود .
یادمان باشد اصل زندگی خود ما هستیم ، از ان غافل نشویم.
آخرین دیدگاه‌ها