نوشته های من

چند روز قبل ملاقاتی دوستانه داشتم . ناهار را با یکی از دوستانی قدیمی در رستورانی دنج و زیبا در درکه صرف کردم . مهری

۹ صبح روز جمعه ۲۷ دسامبر خیابان دنفورث ، تورنتو ای وای اتوبوس را از دست دادم . آخرین قدم‌های پرشتاب من با رد آخرین

مامان ، مامان با تکان‌های شدید دستی که به شانه‌ام می زد از جا پریدم و صاف روی تخت نشستم . _خواب بد می دیدی

خوب می خواهم با این اعتراف شروع کنم که در دوران بچگی و نوجوانی از شغل معلمی بیزار بودم. برخلاف بیشتر بچه ها که وقتی

خوب می خواهم از اینجا شروع کنم که اشنا شدن با اقای شاهین کلانتری و شرکت در دوره های نویسندگی ایشان چقدر به من اموخت

_من همینم که هستم . _اخه چرا لجبازی می کنی ، تغییر یه عادت بد اینقدر سخته ؟ _ای داد بی داد . بابا یه

چند روز پیش یه جلسه تدریس خصوصی با یکی از بچه های سال دواردهم مدرسه داشتم . قرار بود یه جمع بندی روی نکات کنکوری

تو اخرین جلسه کلاس حضوری نویسندگی قبل از تعطیلات سال نو شاهین کلانتری بحث بر سر عدد ۳ و اهمیت ان در ادبیات بود .

تا حالا به این فکر کردین که هر کلمه چقدر حرف برای گفتن داره اصلأ شده وقت بزارین و پای درد و دلشون بشینین .

رویا هایم انقدر بزرگ و بی در و پیکر هستند که در انها گم می شوم همین .